Fermosura relativa no 2045

Vai facer xa 9 meses que comezamos a tratar o aspecto de Galicia.
Durante este ano estivemos a falar sobre a fermosura da nosa terra, e os tópicos que ten na opinión social este recuncho do norte de España.
Acabamos criticando as nosas primerizas opinións sobre que Galicia era. verde, bonita, natural, tiña aire puro praias, e moitos animaliños, para acabar orgullosos da nova opinión profunda que habíamos creado e que no quedaba no máis básico que calqueira podería ver, con só poñer Galicia en Google, e non un galego.

Mais xa pasou un ano e agora, eu por mi mesma penso ¿Non será xustificada esta opinión de Galicia?, ¿Será quizás que é o máis bonito que ten esta terra? e a pregunta que máis me reconcome ¿Que pasaría se perdesemos isto?.
Intentando responder a isto cheguei a conclusión de que realmente sí, a natureza de Galicia sí é para min o mellor, e ademais do mais importante. É obvio que dende fai uns anos o turismo galego depende exclusivamente do noso entorno natural.

E non só os turistas disfrutan destas belezas senón tamén os paisanos de aquí.
Pero.. e se toda a nosa natureza desaparecese? se as praias, os bosques, os montes e demais deixasen de estar no noso paraíso que ?
Imaxinade que as praias chearanse de infraestructuras para ter enerxía maremotriz.Todas as praias de Galicia comezarán a ter bloques os cales axudarán a conseguir este tipo de enerxía renovable a cal beneficiará moito a toda España.
Mais as olas das nosas praias deixarán de crearse, polo que o Pantin Clasic deixará de celebrarse, así como deixarán de vir todos os surfistas e calqueira deportistas que necesiten a forza do mar para practicar o seu deporte.
Todas as praias de Galicia acabarán sendo lagoas que parecerán a Lagoa da Frouxeira ou As Pontes.
Isto disminuirá moito o turismo estacional de verán no que a xente do interior ven a disfrutar dos nosos mares.

Por outra parte, teremos unha Galicia sen montes e bosques. Pensaredes "Iso é imposible, se Galicia é todo verde ".
Mais non me extrañaría nada que debido á construcción todo o noso verde tornase por edificios xigantescos de materiais que matarán pouco a pouco as nosas herbas e toda a natureza que subyace na terra.
Miña avoa contame sempre que Caranza na súa xuventude era todo verde e campo, que ela ía a praia de Caranza como se fose Covas e que era unha maravilla ver esta vila repleta de casiñas dun piso ben pequenas.Mais agora mirade como está.
E se agora está asi, con edificios de 14 plantas e escasas zonas verdes, como estará en 30 anos?
O ladrillo comerase os nosos montes ocupando ata a cima.

Podería seguir com moitísimos mais exemplos do destrozo da "evolución" mais creo que é máis que obvio .
Non hai mais que dicir, só imaxina.
Por favor, que morra a evolución.

Ironía de aldea

Vivin durante 10 anos en Meirás, e durante este período creedeme que o que mais critiquei foi a liña de autobuses.A maldita liña que pasaba cando querá, por onde queria, sen ningun seguimento de horarios fiables nin de aradas aseguradas. Cuns servicios nefastos nos que nas fin de semanas non había bus debido a que..non sei, non creo que tivesen motivo xustificado.
No verán da miña adolescencia pasei todos os días cos meus pais.Miñas amigas só podían ir ás praias as que se chegaba en bus e a praia de meirás só tiña un bus de ida, máis ningun de volta.
A intelixencia do concello, nunca deixou de asombrarme.

Pasaron os anos e eu mudei a Pontevedra polo que do pouco que entereime foi polos xornais e mais algunha amiga que quedaba vivindo no centro de Ferrol.
Dende o 2015 os horarios de autbouses e as prazas deste comezaron a disminuír progresivamente ata quedar en 0 no 2026.As manifestacións foron algunas, aínda que non de moita dimensións. A xuventude das aldeas cercanas xuntouse para protestar ante o Concello de Valdoviño mais as únicas declaracións que fixo o Concello foi "non podemos poñer máis liñas de autobuses, porque non son usadas, e é gastar cartos ao tonto". Vaia cara máis dura.
Debo de comentar que no 2023 instaurouse una lei mandada dende a Unión Europea que prohibia os coches que funcionan a base gasolina e establecía que só poderían circular os vehículos que fosen eléctricos. Os cales eran bastante caros.

Consecuencia? que moita xente queda sen transporte e incomunicada.Vamos a ver, a xente xove amañase, e en Ferrol segue a haber buses, e incluso un tranvía que instalaron no 2025 debido a que tamén a Unión Europea fomentou as axudas para o desenvolvemento do transporte público metropolitano. Pero nos arredores nada de nada, os nenos, as familias sen moitos recursos, e todos os anciáns quedan incomunicados sen poder saír de Valdoviño máis que cando un amigo os leva ou o bus que vai de Ferrol  a Cedeira pasa por alí (isto é unha vez a semana e so fai unha arada en todo Valdoviño, de maneira que moita xente queda sen poder recibir este servizo).

Pasa o tempo e situandonos xa no 2035 a situación é moito peor.
Visto o panorama o novo goberno de Valdoviño quere cambiar as cousas que o anterior fixera tan mal e promete unha nova liña de autobuses como Deus manda, mais en canto chegan ao concello atopanse con que o anterior alcalde deixara todo ben atado, de maneira que firmarouse un contracto cunha constructora de grandes cadeas de hoteis "Meliá" que non se podían rescindir , e que deixaba pactado ao cambio de 60 millóns, que en todas as costas de Valdoviño construiríase un hotel a menos de 60 metros do mar.
Ao descubrirse isto mandouse aos tribunais da xunta de Galicia, e estes fixeron moito..Mais nada que reducir este contrato ao seu 60% de construcción e a 100 metros da praia.
Polo que o soñado por moitos ignorantes; Valdoviño como turismo cotizado de sol e praia de masas.
Ironico canto menos, que a maioría da poboación deste lugar non teña como desprazarse mais vean chegar día si e día tamén a xente que chega a esos hoteis a pé de praia.

DEP Ferrol

"A ría é nosa e non de Reganosa" vociferaban os manifestantes faría un ano polas rúas de Ferrol. Preguntome se nalgún momento pensarían que as súas protestas ían poder gañar contra os monstruos que poñen os cartos. 

A oposición a Reganosa, lamentablemente, non chegou a ningures e pasado un tempo a construcción rematou onde tiña que rematar: nun punto tan cercano a comarca de Ferrol que se por calquer caso esta estoupara, todos volaríamos polos aires con ela.

Isto parecerabos un tema suficiente para facer unhas cantas distopías.Mais eu vou mais alá.

Imaxinadevos este estoupo en cuestión en todo Mugardos.Dende o punto egoísta dun ferrolano ata aquí todo ben pois se chega a estar nun punto afastado da ría de Ferrol isto pode chegar a non afectarlle.

Pero señores e señoras, a partir do ano 2020 disto xa non vai librarse ninguén.Aos dous tanques xa construídos( que pintaronse de cores para mellorar a súa integración pasaxística) sumarase outro tanque máis, que será dun maior tamaño,que acollerá outros 15.000 metros cúbicos de gas natural licuado. Isto quere dicir que no ano 2020, comezarán as maravillosas obras que durarán polo menos medio ano para colocar ese armatoste no mar.

Antes de nada dicir que neste ano tamén haberá manifestacións, que serán tan escoitadas e acatadas como as primeiras.Ou sexa cero.

No ano 2021 xa estará todo mais que preparado o bloque de formigón para destrozar a ría.Xa ninguen vai a ir a pasear cos barquiños, porque calquera pasa polo lado desas xigantescas centrais.Os señores mairoes din "eu nin de broma volvo coller o barco.Entre a xente da miña edade non nos fiamos deses bichos.Ao saber o que poden facerche se pos a túa figura na ría.Nos somos uns indefensos xa no noso mar de toda a vida." E os nenos xa non coñeceran a súa ría porque naide os levará a coñecela.

Mais a marxe da opinión pública nos atopamos con algo moito peor. Algo do que non se quiso informar á poboación. 

Este tercer tanque ten unha maior peligrosidade porque está chegando a cubrir toda a capacidade da ría e máis do número de tanques que poden estar xuntos.

Efectivamente, no ano 2024 unha fuga no segundo tanque bota unha especie de gas denso, que naide quere dcir o que é, e o alcalde o único que di e que non nos preocupemos, nunha roda de prensa xunto co representante de Reganosa en España, o cal refírese á nosa comarca como "pueblecito pesquero".Como non nos vamos preocupar.

A consecuencia desta fuga, todo Mugardos xunto con toda a comarca de Ferrol queda cuberta por esta especie de fume.

Ademais isto terá provocadas mortes de moitos animais,unha inexistente vida mariña nas rías e nos mares da zona, e tamén a contaminación do aire que respiramos que provocará que todos teremos que ir, por decreto do concello, con mascaras para evitar,según  a concelleira de sanidade, "algún sustiño".Como se non soubera que a xente xa está asustada.

Ano 2025, esta nube de gas xa fai uns meses que está a desaparecer,a xente esperanzada, volve a súa vida normal, a marxe deste pesadelo.Repentinamente correse a voz de que todas as praias están sendo fundidas por unha especie de lodo gris ou verde escuro que non se sabe o que é, más sae das profundidades cercanas  aos tanques de Reganosa e chega ata todos os puntos de Covas,Doniños,Valdoviño,incluso Pantín.

Esperaredes un boom de axuda por parte de todo o mundo,movilizacións dos galegos..pero non. A xente cansada, e o que é peor, acostumada a estes feitos, resignase a deixar de ir as praias e que o concello poña as escusas que queira.

Como consecuencia disto o concepto de pescadores na comarca ferrolá desaparece, e morre a industria pesqueira desta zona.Morre media vida de Ferrol.

Desta xa Ferrol non se recupera. Eu cos meu 28 anos xa non vivo aquí, mais miñas primas pequenas chaman sempre para contar esta situación. Contan desesperanza,tristeza. 

A última chamada tivo unha mesaxe moi clara.Nada mais descolgar o teléfono oín "Toda a xente está a marchar.Nos mudamos", a miña sobriña por detrás bromeu dicindo "Emigramos, como las aves."

Non me sorprendeu, pois moitas zoas de Ferrol xa estaban abandoadas dende facía uns anos. A nube de gas xa botara moita xente cara outras zoas de Galicia, ou de España.

Polo que no ano 2030,Ferrol queda totalmente deserto,mais aínda así ninguen de Reganosa da señas de vida.Os tanques seguen ahí e malia as consecuencias non parece que ninguen teña pensado botalos de ahí. Moitos cartos deben dar.

Polo que o medo que comezou no 2012 e que trataba sobre a posible exlotación deste tanques uedou xa esquecida no tempo.Non estoupou nada, non houbo unha masacre de xente propia dun filme futurista, mais outro tipo de accións provocaron que Ferrol quedase totalmente vacío e convertiuse nunha gran zona para situar naves industrais, de productos químicos, tóxicos e demais.Sen unha soa vivenda.

Polo que, DEP Ferrol.

Castelán por necesidade

Moitas veces falamos da globalización, como un feito que mais ben afecta á economía, ao mercado ou aos movementos migratorios, mais tamen como proceso globalizador que poderia afectar á nosa lingua, o galego.
Hai moitos debates abertos sobre que poderia chegar a provocar a desaparición da nosa lingua, e a maioria dos expertos acabanlle botando a culpa a este proceso cada vez mais grande de globalización. Pero na miña distopia non, na miña distopia non vai ser este o detonante da extinción da nosa lingua.

Dubido que eu sexa a única persoa que cando ve no telediario aos yihadistas matando xente e promulgando que van volver conquistar Alandalus,sinta un certo reparo e pense "Pero e que naide vai facer nada?" e en efecto, non, os países "desenvolvidos" parecen xirarlle a cara a este problema e non van facer absolutamente nada. Deixar que se maten entre eles.

Ao final, xa é tarde e nin todo o exército consigue parar aos terroristas que aparecerán en fortes bandas en Ceuta e Melilla e conquistarán estas duas ciudades.
Falamos de conquistar como si no seculo XV estiveramos pero en realidad estamos a falar do 2023.
Non creades que esta conquista fará que os países europeos reaccionen nin intenten detelo.
España comeza a mosquearse e intenta parar estes ataques cada vez mais cercanos, pero cando se quere dar conta xa hai centos de grupos de captación estendidos polo sur de España e a parte central de meseta.
No telediario seguen a saír os videos divulgados pola propia yihad, que un pobre traballador da televisión traducirá mentras tembla ao oírlles dicir "Non queda nada.A conquista central achegase.O renacer de Alandalus." O medo sintese xa en todas as cidades.
Hai unha situación de pánico constante. A inestabilidade da poboacion é insostible. Cada vez son máis as noticias; consiguese deter a dous terroristas que pretendían atacar en Madrid. Outras noticias non son tan boas  e publicanse as mortes de ducias de persoas por unha bomba no metro, no teatro... Cada vez mais.O goberno di que todo está ben.

De repente, ano 2028,sen saber como,  todas as cidades están tomadas por yihadistas que disparan a destro e sinestro polas rúas.Unha verdadeira guerra estase a vivir en España,e as forzas aéreas do exercito dos estado comezan a atacar polo aire. A xente comeza a escapar das suas casas,a onde poidan. Isto é unha verdadeira locura.

Mais eles avisaron,ian conquistar Alandalus, e así o fixeron, recuperaron todo o seu antiguo territorio menos esa puntiña afastada do mundo, Galicia.
De repente a nosa comunidade encheuse de xente de todos os lugares de España que quería entrar nas nosas terras para salvarse; sobrecarga da poboación en Galicia, ese sitio tan despoboado, que de repente estaba repleto de castelans, catalans, estremeños e  incluso andaluces que conseguiron atravesar a península de sur a norte nunha situación que asemellaba a da un capítulo de Breaking Bad.

Polo tanto,como consecuencia desta variedade de xente, provocada pola súa fuxida dunha guerra case esperada, o galego deixou de falarse. Mais non un ano ou dous, senón xeracións e xeracións enteiras de rapaces, de forma que se quedaban alguns vellos que falaban esa lingua natal, e que ao fácil acabaron por morrer. A partir de ahí os nenos aprendían a falar castelan con acento catalán,gallego en andaluz misturado.
A guerra durou 5 anos, pero a situación de destrozo das cidades durou polo menos 20 ; o que tardaron en reparar minimamente cada unha delas.
No ano 2048 a xente comezou a marchar da Galicia, mais moitas familias estaban xa tan asentadas que quedaron, e polo tanto Galicia consolidouse  cómo lugar no que a poboacion falaba castelan.
Se vos preguntades quen gañou a guerra podo dicirvos que unha guerra non a gaña naide, todos perden, ainda que uns, máis que outros.

Fuxindo de casa

Todos fuximos de casa algunha vez. Alguns escapariades para ir a festa sen que vosos pais se enterasen, outros escaparían por unha discusión coa súa familia, máis estou segura que nunca ninguén de vos escapou da súa casa, do seu pobo,da súa provincia, e marchou co posto a outra punta do país, e sobretodo, en contra da súa vontade.
Aínda que pareza increíble, isto que acabo de dicir estivo de moda no noso país, como agora pode estalo unha chaqueta de Zara. De cada 3 familias, 2 tiñan que fuxir da noite á maña da súa casa para non ser encarcelados ou paseados.Deixando todo o que tiñan, o que habían conseguido xa os seus ais, ou eles con anos de traballo.Todo dun día para outro tirado polo chan para salvar a súa vida, simplemente por unha ideoloxía.E meu visabó Carlos Fernández Álvarez foi deses.

Él tiña 12 anos cando a Guerra Civil estaba en pleno auxe, e vivía en Asturias, Oviedo. A súa familia non era pobre, senón que dispoñía dunha mansión cuns 3 ou 4 criados , e vivían nun clima de felicidade no cal reinaba a República. Toda a súa familia incluído meu visabó,era republicana.
Meu tataravó, o que encabezaba esta familia, vindo o que viña encima cando estalou a Guerra Civil dixolles a todos que o mellor era escapar, pois senón auguraballes un futuro moi incerto, máis toda a miña familia decidiu quedar un tempo, e incluso os homes da familia( meu visabó e seus irmáns) loitaron nas primeiras guerrillas contra alguns civís do franquismo. Pero todo deu un xiro cando en Novembro do 1938 meu tatarovó que xa non estaba para loitar pola República foi atacado cando saíu do banco, por uns militares que lle mandaron identificarse e el dixo "Viva la republica!". Inmediatamente un tiro atravesou a súa cabeza, a e morreu.
Foi entonces cando miña tataravoa decidiu facer caso ao que seu marido xa había dito fai moito temo e ela soíña a seguinte semana meteu a todos os seus fillos no primeiro barco que atopou no porto e marchou a donde este os levara.E así, acabaron en Ferrol.

Aquí meu visabó Carlos, aconsellado pola súa nai para evitar mais disgustos, mandoulle meterse no exército, e asi este conseguiu traballo, a alguns aforros. A vez que a súa situaciónn económica mellorou coñeceu a muller da súa vida, Jacinta que acabou en Ferrol aínda que fose de La Peraleja , un pobo de Cuenca onde simplemente non habia traballo.Esta muller foise soa para non darlle mais probelmas aos seus pais xa maiores, e abandoou Cuenca para ir a Madrid a coidar nenos ou cociñar en casas , e así compartindo casa con outras 8 mulleres conseguiu ir sobrevivindo , ata que apareceu por Madrid, Carlos Fernández que había sido trasladado uns meses para facer cousas en oficinas ( pois meu visabó sabia destas cousas xa que en Oviedo traballaba axudando ao seu pai, que traballaba nun banco.) Asi, coñeceronse Jacinta e Carlos, e namoraronse de tal forma que Carlos cando tiña que volver a Ferrol pediulle a Jacinta que fose con el. Esta non o dudou, e marcharon os dous a Ferrol, onde criaron a súa familia, de sangue republicana, e fachada militar franquista. Unha gran mostra dunha familia humilde que so quería sobrevivir, como tantas nesta época.
(nesta imaxe vemos a Jacinta a esquerda, e a Carlos co seu fillo máis pequeno en brazos. Miña avoa está centralizando a imaxe,cunha diadema).

Jacinta Vicente (cuenca)

De aquí para alá

"Certo é que non somos de aquí,máis todos acabamos no mesmo lugar".Miña avoa coma sempre moi acertada.

Estiven todas estas semanas mirando como facer para poder falar da miña familia de fora de Galicia, pois aínda que a nativa encantame e dediqueille as dúas entradas anteriores eu quería que toda a miña familia formase parte da miña familia.Comenteino coa miña avoa Paloma Fernández, que dixome que aínda que non fosen de Ferrol todos acabaran aquí.Esta pequena cidade  perdida da mano de Deus foi o seu punto de fuga.

Pode parecer extraño, que Ferrol, a cidade pantasma da que todo o mundo quere fuxir pola súa apariencia de cidade morta, fose no 6 de Xuño de 1965 unha cidade esplendorosa, na que, meu avó Regino Molina Cordero , recorda como feito máis sorprendente que por todo o Callao daquela podíanse ver grandes tranvías pasar continuamente. Calquera o diría coa liña de autobuses que hai agora, que podemos coller un cada 2 horas. 

Meu avó é de Estremadura, dun pequeno pobo de Badajoz, máis alí na súa infancia había moita pobreza.El naceu en 1945 polo que non viviu a Guerra Civil, pero aínda que non,  ser dunha familia pobre e cun rexime franquista non era fácil. 

El era o pequeno de 4 irmáns, e recorda axudar moito a súa nai Rosa Cordero Martínez(morreu de vella, unha sorte nesa época) en facer as comidas, xa que con poucos recursos cocinar para 6 persoas fácil non era. Grazas a isto, é no día de hoxe que meu avo fai estas comidas para toda a familia nos Sábados que nos reunimos .

Polo que a familia Molina Cordero ía sobrevivindo como podía, ata que decidiu alistarse no exército, pois no seu pobo moita xente había estado uns anos traballando na plataforma de Cádiz e mandaban cartas dicindo que estaban moi ben moi felices e que estaban desexando que máis xente poidese disfrutar desa maravilla.Dunha españa grande e libre.

Meu avó concienciado disto alistouse e en tan só dos anos xa estaba destinado a unha base do exército,máis aínda que pediu como destino Cádiz tocoulle Ferrol, que naquela época era un gran punto de exército,polo ue viu para aquí,con 20 anos.

Aqui atopouse coa miña avoa que venia directa de Madrid, filla de dous pais republicanos que habian tido que escapar e que acabaran tamén aquí, na boca do lobo, aínda que auí comezaron unha vida nova.

Aqui atoparonse meu avó e miña avoa, e casaron cando miña avoa tiña 16 anos, e meu avo 20, no 1965, xusto no ano que se coñeceron.

Dende aquela duraron ata a nosa actualidade, aínda que foi unha relación dificil porque meu avó estivo destinado en lugares como Estados Unidos ou Cadiz , maís con todo , saíronlle dúas fillas guapísimas entre elas miña nai Zinnia Molina Fernández.

Presentada queda unha gran parella a distancia,que paseou de aquí para alá,ata quedar en Ferrol.

A campeona Milita

Sei que esta entrada xa de comenzo non parecerá atractiva pois non ten nada multimedia, pero vin unha caixa enteira de fotos e cartas dos meus avos e visabos, e ninguna pareceume que dixese tanto como as palabras da miña avoa, e o comprobaredes se mirades máis ao fondo da simple fachada e vos poñedes a leer; veredes que nesta entrada vouvos presentar a miña campeona, e miña avoa á vez : Emilia Paz, máis a chamaban Milita.

Esta muller agora ten 78 anos, naceu no 1937, en plena Guerra Civil, época difícil para vivir a súa infancia, e máis na cidade repleta de civís do exército, na cal reinaba a ideoloxía fascista da cal ela nin se enteraba pois era aínda un bebé. Sen embargo aos seus pais si lles preocupaba esta situación, na que dúas ideoloxías querían un claro vencedor, e que cada vez sumaban máis mortos no territorio. Eles non eran de ninguna das dúas, eles só eran persoas que querían ter algo que darlle de comer a súa pequeña filla única.
Pasados dous anos,no 1938, Antonio Paz, meu visabó e pai da miña avóa Milita, estaba no exército e en medio dunha batalla da Guerra Civil, nunha fragata morreu. Como todos os que ocupaban esa embarcación.
Dende aquela, a vida da miña avoa e a da súa nai foi máis difícil do que ata o momento acontecera , pois claro, a súa nai Chela non traballaba, xa que naquela época as mulleres debían coidar da casa e dos nenos.Pois entonces decideme... que fariades vos nesa situación de pobreza?.Nestes momentos é cando te das conta do punto ata o que o ser humano pode chegar para sobrevivir, pois miña visaboa puxose a traballar de tal forma que facía una xornada diaria de 16 horas.8 horas ía mariscar á Praia de Caranza, e levaba todo o material pescado nunha cesta na cabeza, e cando deixaba todo isto vendido no mercado, iba a traballar outras 8 horas cosendo para os ricos de Ferrol, pois por sorte dabaselle moi ben, aínda que debido a súa pobreza nunca chegou a ter ningún taller no que exercer.

E entre pescas e cosidas ía sacando a súa filla adiante, ata que metidas xa no franquismo, Milita cumpriu 8 anos, e comezou a traballar na casa dos seus tíos os cales tiñan o suficiente para vivir e manter os seus propios fillos mais non a miña avoa, polo que a tiñan sen comer mais lle daban algunas sobras e alguns cartos para ela e Chela. A súa vez axudaba a súa nai no traballo de mariscadoras.
Co tempo miña avoa creceu e descubriu que o seu era o comercio, e xuntouse con Reyes Yáñez, o cal tamén tiña falta do seu pai o cal había morto polo franquismo.Xuntos comezaron a vender viño, montaron una tenda-bar e chegaron a sacar a súa propia familia adiante ata os meus días.
Por iso miña avoa é a miña heroína .

O meu pequeno descubrimento

Tras estar buscando e buscando información sobre os meus antepasados non atopei nin un asasino,nin un revolucionario nin tampouco un personaxe sobresainte da historia,mái aínda que aínda non poida escribir unha novela de acción coa miña familia si podo contar algo moi tenro que polo menos a min me fixo sacar un sonriso do interior.

Resulta que o outro día fun falar coa miña avoa, a muller do meu avó o que levaba o viño polas súas venas en vez do sangue,o cal o pasou de xeración en xeració, ao meu padriño, o meu pai, meu primo, meu irmán e cada vez máis a min. Miña avoa contoume o que eu xa sabia, que eles tiñan unha casa en covas, na cal pasaban os veráns e os fins de semana, e tiñan un xardin con moitas flores e mais unha parra. Disto xa estaba enterada posto que de pequena eu passaba alí moito temo, máis cando meus avós fixeronse moi maiores xa non podá coidarse este terreno e vendeuse.

O que me sorprendeu foi o que me dixo miña avoa. Ela contoume que meu visabó vivía en covas co co seu fillo (é dicir, meu avó ) e que daquela todo era campo, e nun deses campos vacios e sen ningun propietario meu visabó Reyes Yáñez co seu fillo comezou a plantar unha parra, duntamaño mais ou menos pequeno, e sempre iba coidala co seu fillo e a vendimiar na época debida,e facían as súas botellas de vino,e aínda que non valían para beber ao neno lle resultaba entretido.
Pasou o tempo e xa que seguían a coidar esta parra decidiron construír unha pequena casa para poder estar alí no verán, compartindoa o meu visabó con todos os seus irmáns, que tiña uns 4.
Pareceume moi tenro que a casa dos meus avós fose creada a redor dunha parra, a cal tiña unha longa historia e durou o seu tempo.

Agora entendo porque a toda a miña familia e en especial ao meu avó lle gustaba tanto o viño, e de feito todos traballan no mundo do viño, e dalgunha forma de parra en parra. Nin eles sabán que meu visabó, o cal traballaba como repartidor de cartas, había plantado algún dia esta parra.Máis no seu tempo libre debía gustarlle beber cuncas de viño no bar, e coidar a súa parra.

Sei que non será a entrada máis longa nin a máis interesante , pero aínda así a mín pareceume moi interesante este descubrimento por moi pequeno que sexa.
Espero seguir descubrindo máis sobre o meu pasado, xa que somos o que somos polo eso do pasado.

Sobrevoando

O outro dia estaba apoiada nunha roca.Debia ser Domingo ás tres da tarde.Normalmente a esas horas non soe haber ninguen na praia,so algun vello mariñeiro nostalxico, ou unha parella que vai pasear despois de comer.Mais este dia era distinto,estaba todo cheo de xente con moitos traxes brancos,incluso barcos brancos tamén,alguns mais grandes,outros mais pequenos,parecidos aos que vexo cando estou voando polas mañás a uns km. da area.Todos estos traxes brancos vianse case asulagados por unha especie de pintura negra,que non poderia dicirvos o que era, pero non debía ser nada bo pois todos estos buzos brancos estaban recollendoa con grandes bolsas,cubos e calqueira cousa que sirvese para axudar a que algo,por moi pouco que fose desaparecese.

Mentras estaba nesa roca oín a uns mariñeros que estaban preto de mi, falar sobre un tal Gobernante o cal dicía que este liquido negro que manchaba todo o mar ata uns cantos km afastados da praia, era ao parecer como uns hilillos de plastilina.Vaia por deus!! daquela rin por dentro.Ese Gobernante,aínda que non o coñezo,debe de ser moi burro,pois ainda que ao mellor non sexa mal tipo,todo o mundo vendo isto pode intuir que nada bo trae consigo.. eu seino pola morte de familiares mias que estaban pescando algun peixe cando este liquido as colleu e xa non puideron remontar o voó, afundironse no auga manchada e non volveron sair.Xa non me quero imaxinar os miles de peixes que tiveron que morrer, pois a eses pillounos no auga. Poderian ser unas 22.000 mortes? estimando mais ou menos eh..que eu tampouco vos creades que sei disto.
PERO volvendo ao tema do Gobernante este, eu o convido a que veña conmigo a sobrevoar o mar, como eu estou acostumado a facer, e que vexa dende aqui arriba como esta todo.Podes voar unhas horas ata deixar e ver isto.É increible,ocupa kilomeros e kilometros.Nunca xamais vira nada así, de feito é do que se fala agora nas viaxes das bandadas de paxaros.Pero e que por favor,que intente enganar dicindolle iso aos humanos ainda vale,porque eles so o ven dende as praias e todos sabemos que a sua vista non alcanza moito,pero as gaivotas?! non bonitiño non, iso o creerás ti porque nos ben vemos a desastre que hai nas nosas praias.

Menos mal que a parte do personaxe ese tamén está toda a xente da que vos falei con anterioridade, que está a xudar a quitar isto cante antes, e menos mal, porque se eu vos contara.. teño visto xa dun par de días a aqui, miles de cangrexos que intentar salvarse, aínda que eles non se ven, pero xa están manchados ata os bigotes da cousa negra esta, polo tanto a sua intoxicacion sera inminente e moreran nunhas horiñas. Creedeme que nestes momentos de crise danme moita pena todas esas especies que non poden voar, nin escapar e que ao final son as unicas que realmente van morrer e sufrir de verdade por esta catastrofe.Mais iso é un feito, ninguen pode salvalas, so comezara a rexurdir a vida cando remate esta suciedade, e cando o mar volva a ter a cor azul e area sexa branca ou como moito marrón.
Non creades que estou a ser unha esaxerada, pois tamén escoitei a rapazas con acento madrileño pola zona de Ferrol dicir "eu non vin nada, pero meus pais dixeron que iso non é para tanto,que a xente é unha esaxerada".Pois non querida, estás moi equivocada e os teus pais teñen a culpa.Podese chamar esaxerada a unha persoa que é subxetiva, pero eu, como gaivota obxetiva, digovos que só conto o que vin, e que só pido que oxalá isto non pase NUNCA MÁIS.

Imaxes que falan por si mesmas

Decidín escoller esta imaxe de Virxilio para representar a Galicia labrega que tivo que estar sometida a pésimas situacions de traballo pola conta que lles traía ou por poder ter algo do que vivir.Refirome con isto aos privilexios señoriais, así como ao diezmo e moitisimas inxustizas mais que tomaronse contra os non privilexiados grazas en gran parte ao feudalismo.

Din que unha imaxe vale mais que mil palabras.A verdade e que eu creo que vale moito mais.Nin con duas mil palabras eu poderia facer sentir o que trasmite esta fotografía.

Cada vez que a veo sinto a dor,e o esforzo que esas mulleres tiveron que realizar durante toda a sua vida,mulleres que van de loito porque perderon aos seus maridos.Unha chamase Maruxa,ten catro fillos e unha nai que coidar,o seu home foise en 1458 cara a Asturias,e morreu na viaxe xunto co marido da outra muller que sae na fotografía chamada Xela,a cal tiña 4 fillas. Estos dous homes escaparon das horribles condicións de vida que tiñan debido aos señores feudais xusto antes de que estalase a revolta dos Irmandiños.Esta foto seria de 1470, na que aparecen Maruxa e Xela traballando as terras que teñen arrendadas polo nobre Figueroa, o cal baixou os beneficios que estas mulleres recibían despois de que o seu castelo fose derribado polos Irmandiños da sua aldea.

Ainda así estas duas mulleres foros das afortunadas as que non violaron o exercito dos nobres nin mataron aos seus fillos.

Realmente hai unha duda que sempre me enche cando vexo esta imaxe: Terán esa cara por que lles está dando o sol na cara ao traballar no campo,ou terán esa cara porque están en verdade de mal humor polo trato que reciben e pola situación na que viven?.

Ainda que pareza que estas duas mulleres son iguais xa que pasaron polas mesmas situacions de vida, equivocamonos. 

Xela é unha muller rebelde, enfadada co seu home por ser tan cobarde de escapar á revolta Irmandiña cara outra zoa de España na que o irmaniños non fosen atacar, e por non dar a cara polo seu pobo.Ela mesma quixera ir a loitar e derrocar os castelos e igrexas de galicia.É unha muller totalmente conscente de que a culpa da situación que ela vive e probablemente vivirán os seus fillos o dos señores feudais. 

Sen embargo, Maruxa é contraria aos Irmandiños e botalle a culpa ás suas estúpidas revoltas do trato que os boísimos e inocentes nobres danlle a toda a poboacion.Ten claro que o seu marido fixo ben en escapar cando puido.

Non teño mais que leer o que presenta a fotografía para poder imaxinar cómo era a situación da época e desas mulleres no que había todo tipo de xente. Oxala realmente existise a cámara nestos anos e puidesemos ter fotos desta gran revolta que foi unha das mais importantes de seculo XV,mais non foi así,esta foto é de Virxilio Vieitez e é do 1954.Que ben esta deixar voar a imaxinacion un ratiño.

Viuva dun Irmandiño

Ben lle dixen que non fora,que quedase na casa conmigo e mais os nosos fillos.
Pero soaron as campás. El mirou cara o solo, apenado, e de supeto ergeu a cabeza collendo a foz de en riba da mesa da cociña, deume un bico e susurrou intentando mostrar valentía "Teño que ir María, polo futuro deles".O dixo sinalando aos nenos que nese momento dormían a sesta sobre a cama feita de palla.Eu mireinos,escoitei a porta abrirse e ao momento pecharse, e esa foi a última vez que vin ao meu marido.

Entendanme señores, non e que non quixera millores condicións de traballo,e xa non para mi que levaba toda a vida sometida aos señores, senón para os meus fillos. Claro que quería ter propiedade sobre as miñas terras, e ter algo que me pertencese, e por suposto que non veía xusta a repartición da producción das terras.Claro que veía estúpido traballalas de sol a sol para logo ter que entregarlle todo aos poderosos e non ter apenas comida que levarme a boca nin para alimentar aos meus nenos. Levantarme cada día ás 6 da mañá preguntándome que iba a quedarlles aos meus fillos cando eu morrera, ou cando ía terminar todo sito.Vivir esperando a que algo cambiase.

Mais ainda que isto non me gustase e soubese que algo habia que facer,tampoco querría que o meu home loitase.
Xa a noite anterior o comentaramos e eu non estaba moi convencida."non vaime pasar nada Mariña,se xa sabes que aquí en vilachá non vai acontecer o realmente gordo do asunto,que non somos un pobo grande. É so para facer algo de ruido.Ou iso dixome Pedro o dos coitelos".
Non creades que estaba moi convencida mais cómo xa sabedes el foi cara a praza coa súa foz, e escoitou todo o que o cura tiña que decirlles sobre o plan.Seria una revolta que cambiaría todo tal como era coñecido,e apodarianse como os Irmandiños. Ás horas unha veciña viu a dicir que os nosos homes acababan de derribar o castelo da Rocha Forte e que volverían pasado ese día!!!Ahí si que alegreime de verdade de habelo deixado ir.Íbamos conseguir acabar con seculos de señoríos e de feudos escuros.
Máis...pasaban semanas e semanas e non volvían mais que novas de que outros pobos galegos rebelaranse contra os seus donos,e xa habianse derrumbado 120 castelos e igrexas en toda Galicia.
Ata un día,que chegaron noticias de que de camiño a casa,os homes de vilachá habían sido atacados por uns rebeldes, ou soldados baixo as ordes do arzobispo de Santiago.
Iso da igual, o caso e que tras meses de espera, as loitas, mortes e demais non serviran para nada pois, cando reprimiron todas as revoltas por toda Galicia os homes que sobreviviran tiveron que deixar as suas hortas para adicarse a reconstruir os castelos que antes derribaran.
En canto a miña familia,eu quedei na mesma situación de represión,con duas bocas que alimentar e sen marido.Ainda que despois desta revolución,sei con certeza,ou polo menos espero,que isto non quedará así,que haberá máis revoltas e que conseguirán cambiar todo o mal que eu,lamentablemente, tiven que
vivir.

Manel Cráneo

Aproveitando que o outro día na clase, o noso profesor Manolo falounos do debuxante Manel Craneo, eu quixen saber algo máis del, xa que non estendeuse sobre os seus traballos pola falta de tempo e quedei coas ganas de saber máis. Atopei unha páxina moi útil na cal dan unha ampla información sobre moitísimos debuxantes galegos.
Pois ben, informandome sobre este magnifico debuxante entereime  de moitos dos traballos que tera feitos dende os änos 90, creando moitos fanzines ou participando en moitas revistas de prestixio galego, máis houbo un dos seus traballos o cal fascinoume e é que Manuel Cráneo foi un dos principais promotores do Colectivo Chapapote, resposta ao desastre do Prestige no cal movilizou a ducias de ilustradores e debuxantes  coma el.
Moitos de vos non saberedes de que trata este proxecto, pois cando sucedeu no 2003 nos eramos ben cativos, máis para min isto foi un referente. Estos 66 ilustradores fixeron un álbum de viñetas sobre o tema, decatandose por un lenguaxe simple e innovador.Simple como para que unha nena de 6 anos coma era eu,entendese que era o que estaba a pasar grazas a alguns destes debuxos os cales meus pais ensinabanme.Ista foi, para mín, unha das ferramentas máis útiles en canto a cultura do momento, non só por ser magnificas ilustración, nin por chegar a persoas de todas as idades e facerlles entender e sentir o que estaba a acontecer senón por doar todo o recaudado coa sua obra H2 Oil a Adega.

Despois de saber que o artifice de facerme entender o que pasara nese 2003 do nunca máis fora Manel Cráneo, comenteino co meu primo, que levame uns 5 anos e desta o que quedou sorprendido foi él,cun "o que non creo é que só o coñezas diso, Gabriela" (é pertinente dicir que o meu primo é un amante dos cómics)  e de feito contoume datos como que Manel fora o presidente da Asociacion Galega de Profesionais da Ilustración(AGPI), ou que él foi o responsabel do storyboard do filme "O lapis do carpinteiro" entre outros."Este home dalle a todo" pensei para mín, ao enterarme que tamén fixera os seus traballiños no mundo da publicidade.
Conscente de que sen decatarme coñecia xa dúas das súas publicacións (H2 Oil e Os lobos de Moeche) quixen ver unha lista de todas, pois ao mellor coñecía algunha máis sen eu sabelo. Desta vez,non foi así pero aínda quedeime abraiada ao ver que ten algo máis de 24 publicacións,que en 15 anos non son poucas.
Actualmente está a traballar  no proxecto dunha revista dixital de carácter satírico chamada o Botafumeiro, a cal leva a funcionar dende Outubro do ano pasado.

En canto a premios non podemos dicir que gañase una ducia deles, máis foi galardoado moitas veces en certames galegos,chegando a gañar un terceiro e carto posto na  primeira categoría no 2003, e incluso pola recreacion da vida de García lorca nunha convención de Granada.
A súa formación centralizouse na escola de deseño Pablo Picasso da Coruña.durante 5 anos, e despois fixo algúns ciclos para formación persoal aínda que á vez traballaba posto que dende o minuto 0 Manel Cráneo foi un emprendedor, o cal comezou coa súa obra coa temática sobre A terra dos mouros.Aquí deixovos un vídeo da presentación doutras das súas obras :

Cultura do viño en Galicia

O viño: para alguns, unha bebida, un acompañamento para algunha comida, ou un alcohol como outro calqueira. Máis o viño é un alimento moi antigo,que bebese dende o comezo da historia,e que ten unha cultura extensísima.
Meu pai sempre di que arredor dunha copa de viño podense dar todas as conversacións do mundo.A xente que teña unha pouquiña de idea pensará que a cultura do viño español atopase case toda na Rioxa,e aínda que non van do todo desencamiñados (pois aquí hai centos de bodegas boísimas a nivel mundial e o mellor museo da cultura do viño do mundo) hoxe estamos a falar desta cultura desenvolvida en Galicia,que non é pouca,por tanto comezarei a contarvos.

O mellor museo da cultura de viño,atopase en Briones, da bodega Dinastía Vivanco,e aínda que este non sexa galego interesaravos saber que esta fielmente enlazado con Ferrol. En Galicia vendense arredor de 300.000 caixas anuais deste viño,( o cal participa extensamente en Fevino ) o que non sería posibel sen unha gran cultura detras de xente que consume este producto.Pero este compromiso vai máis alá.

Todos os anos dende fai 5, celebrase en Ferrol, Fevino; a maior feira da cultura do viño a nivel galego, e con certo prestixio a nivel nacional, á cal acuden sobre 200 bodegas, enólogos, narices, sumillers,etc  na que os amantes do viño e demáis interesados do mundo enolóxico poden disfrutar durante unha fin de semana de catas, conferencias e stands.
O responsable da organización de Fevino, Fernando Yáñez, asegurou que  Ferrol será a capital española do viño,co titular "Ferrol,casa onde conflue a cultura nacional do viño". O pasado 2013 por primeira vez acude  o Consello Regulador da Rioxa con máis de 40 bodegas, ademáis dos cinco das denominacions de orixen galegas.
Aínda que a última edición desta feira vai máis dirixida a un ambiente profesional, e cara ós que "se manexan" un pouco no asunto.
Para os que non saben, máis queren aprender e disfrutar nunhas vacacións,esta terra trae consigo "Galicia, unha experiencia enoturística" ; xa é moita a xente que visita Galicia coa intención de pasar uns días visitando as denominacións de orixe galegas: Rías Biaxas, Riveira Sacra, Monterrei,O Ribeiro e Valdeorras,lugares onde o arte e a cultura xuntanse no viño, e onde podese visitar as bodegas,dende as máis vangardistas,ata as máis tradicionais e señoriales( en algunhas delas hospedarse),e pasear polos viñedos galegos, os cales están repartidos por toda Galicia. Turgalicia ofrece paquetes de viaxes ata aquí que incluen rutas de viños, e a inmersión en castros, nos cales xa se bebía o viño, dando unhas charlas sobre a historia do viño en Galicia, pasando polos romanos e chegando ata hoxe en día.

Se con toda esta información non vos chega, só fai falta ter ollos para poder ver que o centro de Ferrol está practicamente morto máis o único que o aviva é a cultura do viño,e a xente que baixa as rúas do centro(Rúa Magdalena,o Callao,...) a tomar os viños, acompañados pola gastronomía espectacular dos caseríos ou bares de tapeo da zona.
Espero que toda esta información axude a alguén a aprender que o viño é moito máis cunha simple bebida, e que a pesar de estar en crisis, este sector é o que nunca morre, e segue a ter un gran protagonismo na nosa cidade( moitas familias viven del ).
Tamén, como non,falar,aínda que máis brevemente, sobre a relación que garda o arte co viño,dende as esculturas do deus Baco,(deus do viño) ata a idade contemporánea,na cal multiplicanse os cadros con motivos enolóxicos.
No 2008 fixose no restaurante galego Camiño da Serpe (o cal ten una estrela michelín) a primeira subasta galega de viños e arte enolóxico, como por exemplo pezas de Sargadelos do siglo XIX, pinturas de diversos artistas e pezas curiosas como un vinoscopio,un pesa taninos,descorchadores diversos, un moble bar, sifones, etc.
 Os propietarios, Xoán y Xosé Cannas (Nariz de Oro 2004), pretenderon con este acto sobresair da restauración tradicional e ser algo máis que un restaurante, unindo nun mesmo local a arquitectura contemporánea,a enoloxía e a cultura.

Unha vez máis Galicia non se queda corta na cultura, e non deixa de sorprendernos, esta vez, cunha botella de viño na man.