"Avóa, contame unha lenda"

 O outro día,decidín preguntarlle a miña avóa por algunha lenda da que se falase na súa escola ou coas súas amigas,máis ela dixome que sabía outra máis interesante,a cal escoitara en casa,en boca da súa visaboa,e esta era a procesión das Xás :

A Procesión das Xás, ou Procesión das Xans,  trata dunha procesión semellante á da Santa Compaña, pero que se diferencia de ésta en que non son as pantasmas dos mortos os que van nela, senón as pantasmas dos vivos.
Marchan en dous filas e levan un cadaleito. Canto máis cerca do cadaleito vaian os espíritus destas filas, máis rápido morreran. Os que van máis lonxe poden tardar ata tres ou catro anos en morrer. 

O peor de todo non é isto, senón que quen atopara esta procesión,podía sentila,máis non vela,e deste modo non podía escapar,e unha vez que topaba con esta,volvíase visible. O encontro dábase case sempre nos cruces dos camiños, onde era costume deterse cos difuntos para que os sacerdotes botasen responsos (oración en honor aos mortos). 
 Se o que a atopaba era amigo dos que ían na procesión,o único que facíanlle era levalo polo aire a outra parte;máis se era enemigo,dábanlle una brutal paliza e o arrastraban polas silveiras e os toxos. 
 
Isto,aínda que non sexa tan coñecido agora como fai unos séculos,dise,que segue a existir.
Son poucas as persoas que hoxe en día ven a Procesión das Xás, pois para iso necesitase poseer unha de estas condicións: que o padriño de quen a ve, rezase mal o credo cando o bautizaron, ou ben que o sacerdote cambiase os santos óleos confundindo os da extrema unción cos del bautismo. Tal error podese remediar bautizándose de novo.

Segredo dos camiños galegos

Non sorprende a ninguén este apodo de Galicia misteriosa que estamos a tratar,xa que en Galicia escondense por todas parte segredos,castros antigos con centos de curiosidades..Galicia terra de meigas,que atopanse nos bosques e montes galegos.

Sobretodo atopamos todos estos misterios en camiños,perdidos,como o camiño secreto de Galicia.Camiños que na época romana díciase que levaban ata "O fin do mundo".
Asombroso é o que podemos atopar entre as silvas de estos camiños..Por estas rutan han pasado relixiosos e políticos,artistas e labregos,todo tipo de cargos,dende o comezo da historia ata o día de hoxe que seguen a pasar os máis afortunados.
Nas súas marxes crearonse:castros,templos,hospitais,vilas,fontes...e todas estas albergan miles de historias encantadas fascinantes.

Non podese negar que algo especial ten que ter cando é a dia de hoxe que miles de personas seguen perenigrando estes camiños dende todas partes do mundo,ata Santiago.Albérgase sen duda algun tipo de maxia para que tanta xente tan diferente veña ata aquí a pé.

Camiño cercano á  Lavacolla

                                                           
                                      Maxia sen ir máis lonxe nos albergues construídos para todos os que queiran pasar a noite nestes camiños,ou nos lugares que podes atopar mentras camiñas cara o destino que é a Catedral de Santiago.Algúns dos meus lugares máis especiais son A lavacolla,que é un río pequeno no cal cóntase que a xente do medievo e os antigos peregrinos viñan aquí para lavarse e purificarse antes de chegar ata Santiago,porque se non o seu camiño non valería para nada e terían que volver ata este punto para purificar a súa alma.E outro lugar que encántame é a Capela do Ciprés; unha pequena capela cun encanto especial a cal ten ao seu lado unha árbore milenaria, e que foi construída cando a árbore xa estaba aquí,por uns monxes a finais do século IX.

Fai un tempo lín nun libro sobre a historia galega a seguinte frase: "Os símbolos verdadeiros permanecen no tempo como soporte de realidades intanxibles, expresando ideas universales."
Creo que ten toda a razón do mundo,e é bonito ver como algunhas das ideas galegas que permanecen no tempo dan lugar a ideas universales,que coñecense en todo o mundo como é todo o relacionado a este camiño .

Visita dos valuros

Estaba eu sentada aos pes da miña casa,era un día como outro calquera, e serían sobre as catro da tarde. Teño dous irmáns,mais eles non estaban neste momento, unha pena, pois desta tribu fálase moito no meu pobo, no meu pobo e en todos, e por iso eu sei que aos meus irmáns gustaríalles estar para velos aínda que só fose pasar por díante deles.

Vivo no norte da Terra Chá,e o meu pobo é moi tranquilo. Somos xente moi pacífica, e tamén quizás por eso nunca fomos atacados, máis os nosos veciños non parecense moito a nós, viven como unha tribo, que ocupa a maioía da Terra Chá. Non son pacíficos, son maxestuosos, misteriosos e hai que terlles moito respeto, pois todos teñen oficios perigrosos: son curandeiros, feiticeiros, usureiros, agoireiros e comerciantes do engano .
Bueno,ou polo menos iso é o que contan as tribus que veñen do sur e pasaron por ali antes de chegar ata a nosa zona.Tamén podería ser mentira, mais aquí toda a xente o cree. Miña nai tenlle moito medo a que estes veñan a atacarnos algún día. Eu sempre digo que canto máis lonxe mellor, pero que as cousas non hai que terlles medo, senón respecto. Estos temidos son os chamados valuros.

Pois ben, como ía dicindo ao principio...eu estaba sentada aos pés da miña casa, e empecei escoitar murmurio por todas partes, mais eu estaba cosendo nese momento e non percateime de que pasaba. Cando levantei á cabeza vin como toda xente meterase para dentro das súas casas, e uns 20 homes estaban a atravesar o corredoiro de entre os castros.

 En seguida souben que eran os valuros: eran homes altos, fortes, e tiñan una cor de pel case amarela. Levaban pinturas no peito,de símbolos, que a día de hoxe aínda non sei o que significaba, só sei que víaselles na mirada a maxia,o misterio e os centos de conxuros que deben de gardar nas súas mentes.
Á cabeza de todos eles ía un home,díante de todo, e levaba una especie de bolsa feita con peles, que tiña dentro una especie de pedras. Eu supoño que estas as usarían para os seus feitizos.

En canto vin a este home namoreime perdidamente del. De feito isto pasou fai máis ou menos 4 meses, e sigo pensando nel todos os días. Moita xente do pobo tras saber este sentimento por un valuro retiroume a palabra, miña nai chámame tola,pero a mín dame igual,só o vin os cinco minutos que cruzou o meu castro para seguir o seu camino,e dende a miña persepctiva,poido dicir que a visita dos valuros non foi para tanto como o pintaban outros extranxeiros.
Eso sí,eu añadiría a todo o dito sobre eles que son moi reservados,pois pasando por aquí non cruzaron unha palabra con ninguén,e ninguén dirixiulles nin unha mirada.Aínda que a mín actualmente gustaríame que houbese máis relación entre nós e os valuros.Mentres tanto sego esperando a unha nova visita destes e a ver ao meu amor.