Visita dos valuros

Estaba eu sentada aos pes da miña casa,era un día como outro calquera, e serían sobre as catro da tarde. Teño dous irmáns,mais eles non estaban neste momento, unha pena, pois desta tribu fálase moito no meu pobo, no meu pobo e en todos, e por iso eu sei que aos meus irmáns gustaríalles estar para velos aínda que só fose pasar por díante deles.

Vivo no norte da Terra Chá,e o meu pobo é moi tranquilo. Somos xente moi pacífica, e tamén quizás por eso nunca fomos atacados, máis os nosos veciños non parecense moito a nós, viven como unha tribo, que ocupa a maioía da Terra Chá. Non son pacíficos, son maxestuosos, misteriosos e hai que terlles moito respeto, pois todos teñen oficios perigrosos: son curandeiros, feiticeiros, usureiros, agoireiros e comerciantes do engano .
Bueno,ou polo menos iso é o que contan as tribus que veñen do sur e pasaron por ali antes de chegar ata a nosa zona.Tamén podería ser mentira, mais aquí toda a xente o cree. Miña nai tenlle moito medo a que estes veñan a atacarnos algún día. Eu sempre digo que canto máis lonxe mellor, pero que as cousas non hai que terlles medo, senón respecto. Estos temidos son os chamados valuros.

Pois ben, como ía dicindo ao principio...eu estaba sentada aos pés da miña casa, e empecei escoitar murmurio por todas partes, mais eu estaba cosendo nese momento e non percateime de que pasaba. Cando levantei á cabeza vin como toda xente meterase para dentro das súas casas, e uns 20 homes estaban a atravesar o corredoiro de entre os castros.

 En seguida souben que eran os valuros: eran homes altos, fortes, e tiñan una cor de pel case amarela. Levaban pinturas no peito,de símbolos, que a día de hoxe aínda non sei o que significaba, só sei que víaselles na mirada a maxia,o misterio e os centos de conxuros que deben de gardar nas súas mentes.
Á cabeza de todos eles ía un home,díante de todo, e levaba una especie de bolsa feita con peles, que tiña dentro una especie de pedras. Eu supoño que estas as usarían para os seus feitizos.

En canto vin a este home namoreime perdidamente del. De feito isto pasou fai máis ou menos 4 meses, e sigo pensando nel todos os días. Moita xente do pobo tras saber este sentimento por un valuro retiroume a palabra, miña nai chámame tola,pero a mín dame igual,só o vin os cinco minutos que cruzou o meu castro para seguir o seu camino,e dende a miña persepctiva,poido dicir que a visita dos valuros non foi para tanto como o pintaban outros extranxeiros.
Eso sí,eu añadiría a todo o dito sobre eles que son moi reservados,pois pasando por aquí non cruzaron unha palabra con ninguén,e ninguén dirixiulles nin unha mirada.Aínda que a mín actualmente gustaríame que houbese máis relación entre nós e os valuros.Mentres tanto sego esperando a unha nova visita destes e a ver ao meu amor.